روایت از امام رضا صلوات الله علیه منقول است که حضرت فرمودند: روزی زین‏العابدین صلوات الله علیه در مسجدالحرام در حال عبادت بودند که دیدند شخصی در حالی که طواف کعبه می‌کند بلند می‏گوید: اللهم انی اسئلک الصبر. دارد فضرب بکتفه. امام زین‏العابدین علیه‏السلام با دست مبارک به شانه‏ی همین شخصی که طواف می‌کرد زدند. در ادامه روایت دارد. قال: سئلت البلاء. با این دعا از خدا تقاضای بلا می‏کنی؟

ما سه نوع صبر داریم: صبر بر طاعت، صبر بر معصیت و صبر بر مصیبت. درخواست صبر، یعنی بلاهایی که سمت من می‏آید، تحملش را داشته باشم. معلوم می‏شود به سراغ خط بلا و مصیبت رفته‏ای و در آن خط داری کار می‏کنی و می‏خواهی پادزهرش را به‏دست بیاوری که کمتر تحت فشار باشی. حضرت به او فرمودند: سئلت البلاء. تو از خدا بلا می‏خواهی که می‏گویی: اللهم انی اسئلک الصبر.

به جای این دعا بگو: اللهم انّی اسئلک العافیه و الشکر علی العافیه. خدایا من از تو عافیت می‏خواهم. دقیقاً ضد بلا است این دعا و حتی توفیق شکرگزاری را هم درخواست می‏کنی. هم عافیت بده، هم توفیق شکرگزاری که به خاطر این عافیتی که به من دادی شکر هم بکنم. حضرت به آن شخص می‏فرمایند این را از خدا بخواه.

روایت مفصل است. در ذیلش حضرت این جمله را فرمودند: فإن الشکر علی العافیه خیر من الصبر علی البلاء. سپاسگزاری از عافیتی که خدا داده، بهتر است از صبری که نسبت به بلا داده است. زیرا در مورد بلا چاره نداری. بلا آمده، چکار می‏خواهی بکنی؟ صبر در بلا ارزش زیادی ندارد. به همان مقداری که جزع و فزع نکنی ارزش دارد؛ امّا جایی که خدا به تو عافیت داده، شکرش با اختیار خود تو است و فشاری هم بر تو نیست. ارزش این شکر، از ارزش آن صبر خیلی بیشتر است. لذا حضرت به او فرمودند: فإن الشکر علی العافیه خیر من الصبر علی البلاء.

انسان باید نحوه‏ی دعا کردن را هم از اولیای خدا بیاموزد. ما نمی‏فهمیم که چگونه دعا کنیم. اولیای خدا ما را از نظر ایمان، ارزیابی می‏کنند، بعد به ما یاد می‏دهند که چگونه دعا کنیم. حضرت به آن شخص فرمودند: تو کجا و صبر بر بلا کجا! برو از خدا عافیت بخواه. بعد هم بر آن عافیتی که به تو داده است شکر کن که این شکر موجب افزونی عافیت هم می‏شود.