غزلی جانسوز از امام خامنه ای در مورد امام زمان(عج)

خدا کند که کسی حالتش چو ما نشود
ز دام خال سیاهش کسی رها نشود
خدا کند که نیفتد کسی ز چشم نگار
به نزد یار چو ما پـست و بی بها نشود
به حق رَخت غلامی خدا کند که کسی
چو ما ز ســفره ارباب خود جدا نشود
جــواب ناله ی ما را نمی دهد دلبر
خدا کند که کــسی تحبس الـدعا نشود
به خانه ی دل ما پا نــمی نهد دلــــبر
خدا کند که دلی خـــانه ی جفا نشود
شنیده ام که از این عبد یار خـــسته شده
خدا کند که به اخراج ما رضا نشود
مریض عـشقم و مارا طبیب لازم نیست
خـــدا کند که مریضیِ ما دوا نشود

این گونه عشق را تفسیری دیگر می نویسم

گاهی اوقات بی خود و بی جهت نای نوشتن به دستم می دهم 

بی آنکه بدانم سبب این توان چیست و از کدامین طرف بین انگشتانم جان می گیرد

شاید آن حس غریب و قریبی ست که گه گاهی در این تنهایی به سراغم می آید و کام لحظات تلخم را شهدی شیرین می بخشد 

چند صباحی است با این حس خو گرفته ام ،

چقدر سخت است دور از جانان خود باشی در فراق دست هایت راهی جز لمس آسمان نیابد

این گونه عـشـــق را تفسیری دیگر می نویسم

و با ترنم های دیده از کویر محصورم، دشتی خواهم ساخت که همگان حسرتش را بر دل خود داشته باشند؛ تنها به یک بهانه دلم گیر است 

تو ... ،

بیایی

مولای من 

یا ابن الحسن